Ik had met mezelf afgesproken te gaan zwemmen

Eerst omkleden in badpak, dan –met mijn kleren eroverheen uiteraard – boodschappen doen en met volle tassen door naar het strandje. Dat was de deal die ik vanmorgen met mezelf sloot. Want het was zaterdag, dus boodschappen. En het was weliswaar droog en zelfs een beetje zonnig na een dag vol hoosbuien, maar de temperatuur tikte de 10 graden nog niet eens aan en het idee van zwemmen trok me niet van nature aan, zeg maar. Maar dat had ik wél met mezelf afgesproken. Ik vermoedde dat ik geen moed meer zou hebben om te gaan zwemmen als ik eerst boodschappen ging doen. Dan zou ik na het opruimen toe zijn aan koffie. Wárme koffie. Niet aan koud water.

Mijn zelfmanipulatie slaagde

Ik haalde de boodschappen en zette van daaraf met een fiets vol groente, fruit en wc-papier koers naar het meertje. Daar had ik net mijn schoenen uit, toen er een gezin het strandje op liep: oma, moeder, vader en een meisje van een jaar of acht.

Oef

En nu?

Ik deed net alsof ik daar zomaar een beetje stond

Ik keek wat op mijn telefoon, quasi onverschillig voor hun aanwezigheid. Een appje naar mijn vriend: dat ik op het strandje was, maar wachtte tot het gezin weg was.

“Wat zijn je gedachten bij hun aanwezigheid?”, vroeg hij.

Nou ja, ik was natuurlijk gewoon bang voor wat ze van me zouden denken

Dat ze het raar zouden vinden. En mij gek.

En wat kan mij dat nou eigenlijk schelen?

Ik heb met mezelf afgesproken dat ik blijf doorzwemmen totdat het me niets positiefs meer brengt. Daarom stond ik daar, op mijn blote voeten en met mijn badpak onder mijn kleren. Zou ik me dan toch maar gewoon uitkleden en naar het water lopen? Maar als ik het dan tóch te koud zou vinden en niet door zou durven gaan?

Dan zou ik pas écht voor gek staan, dacht ik…

En toen hoorde ik het meisje vragen: “Mag ik mijn jas uit? Ik heb het warm!” En haar vader, die streng zei: “Dan had je je fleecevest maar moeten aantrekken, zonder jas is het te koud.”

Op dat moment grinnikte ik in mezelf.

Trok mijn winterjas uit. Mijn broek, mijn T-shirt.

Het meisje kéék…

Toen deed ik het gewoon

Ik liep naar het water. Het was best koud, maar veel minder dan ik had gevreesd. Een paar keer even ‘dompelen’ en hop, ik zwom!

Geen idee wat het gezin van me gezegd heeft

Of wanneer ze zijn vertrokken.

Ik heb genoten van het water, van mijn conditie die al wat beter wordt, van het licht van de zon over die glinsterende oppervlakte en de watervogels die ook een bad namen.

(Nou ga ik dus de komende dagen wéér. Ik moet wel, want ik heb met mezelf afgesproken dat ik blijf zwemmen zolang het me iets positiefs brengt…)

Paula Brummelkamp