06–23 34 93 85 susan@frisseduik.nl

Het was een ideale zwemdag

Alles klopte, het weer, het rustige water, het relatief warme water (warm door de vele warme dagen) de mensen. Alles klopte, behalve mijn energie.

Afgelopen nacht zeer slecht geslapen, niet alleen door de prestatiedruk maar ook door de fysieke klachten wegens de gevolgen van het auto-ongeluk. Feit is; te kort geslapen met veel onderbrekingen. Hoe kan het toch dat ik mezelf (in mijn hoofd) elke keer zo gek maak voorafgaand aan een zwemevent, omdat ik weer van alles moet van mezelf?

Nou eerlijk is eerlijk, het MOETEN is wel gegrond, want ik MOET namelijk 2 rondjes hebben gezwommen binnen de 40 minuten, omdat ik het 3de rondje niet meer mag zwemmen. Vorig jaar is het me wel gelukt de 3 rondjes, maar vorig jaar had ik niet net mijn 2de auto-ongeluk achter de rug.

Met gebrek aan energie zit ik op de boot te genieten van het zonnetje

Ik zie vanaf het bovendek Pampus liggen en ik knipper nog even met mijn ogen, genietend van het boottochtje wat bijna weer voorbij is. Sinds het vorige zwemevent ben ik niet meer op Pampus geweest. Ik ben blij met feit dat ik er bijna ben en het mezelf gun om hier bij het event aanwezig te zijn. Bijna had ik besloten om geen deel te nemen. Van het recente auto-ongeluk heb ik nog last van zwellingen, blauwe plekken en vooral veel pijn aan mijn linker (slechte) kant. In overleg met mijn fysiotherapeut heb ik toch besloten er voor te gaan. Niet zo zeer om een prestatie te leveren, maar om mentaal even op te laden en al borstcrawlend te proberen mijn mobiliteit te vergroten, de pijn te verzachten en de verkrampte spieren los te zwemmen. In mijn hoofd weet ik al lang dat ik die 40 minuten niet ga halen en ben ik al blij als ik 1 rondje haal.

In de zomer heb ik altijd moeite met het water doorkomen

Na aankomst op het eiland, het omkleden en de briefing is het zover. Ik sta vooraan bij de steiger om als één van de eerste zwemmers er in te springen. Marloes, mijn zwemvriendin, neemt het trapje aan de andere kant van de steiger. Ik kijk met veel belangstelling naar haar buideltje waar ze een gelletje in heeft en die ze om haar middel draagt. Dit jaar heb ik qua voeding beter voor mezelf gezorgd. Nu heb ik bij de bakker in Muiden nog een heerlijk cranberry desem broodje gegeten om er zeker van te zijn dat ik geen ‘honger gevoel, of beter gezegd energielek tijdens het zwemmen ervaar.

Goed gevoed en met veel enthousiasme, maar gebrek aan energie, spring ik in het water. Brrrr…. Het water voelt koud aan! Niet dat het water koud is, maar ik ben teveel opgewarmd in de warme zon. De overgang van mijn opgewarmde lichaam m.b.t. de watertemperatuur is groot. Geef mij maar de winter, dan heb ik minder moeite met doorkomen.

Eenmaal om de eerste boei heen ga ik van start. Borstcrawlend zwem ik weg en ik probeer zo ver mogelijk mijn armen uit te strekken. Niet omdat dat voor mij de meeste efficiënte manier is van zwemmen, maar meer om mijn lichaam op te warmen.

Eenmaal in het water voel ik al snel de eerste schop

De eerste meters naar de 2 de zwemboei is meestal een dingetje tijdens zo’n event. Overal waar het kan proberen zwemmers mij in te halen. Ik krijg een schop, een duw en een bak water in mijn mond. Het is afzien. Omdat ik weet dat ik minder flexibel ben en voorzichtig wil zijn met mijn linkerkant, probeer ik daar waar mogelijk de ‘snelle zwemmers’ de ruimte te geven om mij in te halen. Nadat het gros in volle vaart voorbij is gekomen, kom ik weer in mijn eigen focus en kan ik mezelf de tijd en ruimte geven om goed stil te staan bij hoe ik me nu eigenlijk voel in het water.

Ik ben vandaag extra alert op alarm signalen van mijn lichaam.

Ik voel opluchting dat ik ondanks het ongeluk een ‘sterk lichaam’ heb en ik merk dat ik het qua zwemconditie wel red. De afgelopen weken voorafgaand aan het auto-ongeluk heb ik ook vele kilometers in het buitenwater gemaakt. Naast dat ik getraind heb, heb ik al mee gedaan aan de Poeloversteek, SingelswimUtrecht, Cityswim in Leiden en het zwemevent in Bodegraven. Dus qua afstand en ervaring zit het wel goed. Ik heb alleen nu fysieke beperkingen, pijn en een gebrek aan energie door een slechte nachtrust. Mentaal knap ik er van op. Ik ben voldoende ervaren om redelijk stabiel en met een beheersbare slag zwemmend het water door te komen

Let goed op stromingen, ook de onderwaardste

Halverwege het eiland veranderd de stroming en doordat het vrijwel windstil is, valt me de onderstroming mee. Ik had op dit punt meer onrust bij mezelf verwacht. Wat halverwege het eerste rondje wel tegenvalt is de begroting. De waterpest komt op vele delen boven het water uit en ik raak verstrikt in de waterplanten. Nog nooit ben ik op een zwemtocht zo vaak vast komen te zitten. Ik pas mijn slag en snelheid aan en ik probeer daar waar mogelijk de planten van me weg te duwen. Een zeer lastige klus die me ook uit mijn ritme haalt.

Ik maak mijn 2de zwemrondje af en het is goed zo

Het 1ste rondje zit erop, snel doe ik een check bij mezelf of ik nog een 2de rondje wil. Ik merk dat alles in me dat 2de rondje wil. Ik realiseer me allang dat ik sowieso veel te traag zwem, maar ik leg me erbij neer. Ik maak het 2de rondje af en ik probeer zoveel mogelijk te genieten. De prestatie laat ik los en ik ben zeer blij met alle positieve afleiding in mijn hoofd die het zwemmen met zich meebrengt. Even geen besef van het 2de auto-ongeluk en alle gevolgen ervan. Even focussen op wat me blij maakt en energie geeft. Ik geef alles tijdens het 2de zwemrondje en ik stap met veel voldoening uit het water als het rondje er op zit. Ik ben moe, maar heel tevreden en blij. Deze heb ik in ‘the pocket’ mijn 4de deelname aan mijn favoriete zwemevent ‘Rondje Pampus’. Geen zwemtocht was hetzelfde. Waar vorig jaar de grootste uitdaging in de kou en het ‘honger gevoel’ zat (waterdamp was toen 17 graden) was het dit jaar het gebrek aan energie en de fysieke beperkingen.

Je hebt altijd een keuze

Het event zit er op, de medaille en de glimlach zijn binnen. Ik ben trots, trots op mijn keuze om toch te gaan en trots op het feit dat ik dit kan. Omdenken, voelen, en doen en zingen. Claudia de Brey (Als de oorlog komt, mag ik dan bij jou…) heeft me er weer doorheen geholpen.

Voel je vrij om mijn blog in je eigen netwerk te delen!