06–23 34 93 85 susan@frisseduik.nl

Aanmelden lukt niet…

Ik zit achter mijn laptop de aanmeldingsmogelijkheid opnieuw te zoeken. Ik weet heel goed waar hij staat, maar op één of andere manier negeert mijn verstand dit.

Totdat ik hem toch heb gevonden. En dan zit ik opnieuw te staren naar het aanmeldformulier.

Het is een heel kleine moeite om de afstand van 1 kilometer aan te vinken in het digitale venster. Gek genoeg wil mijn muis er maar niet naartoe gaan.

Ik moet wat bekennen

Ik ben bang. Ik ga gebukt onder mijn prestatiedrang.

Ik wil me met alle liefde aanmelden voor de Amstel Ice Swim die dit jaar op 28 december in Amsterdam plaatsvindt – maar kennelijk durf ik het niet helemaal.

Vorig jaar heb ik voor het eerst aan dit event meegedaan. Toen heb ik de 100 en 200 meter gezwommen, in bijna-ijswater. Ik zeg ‘bijna’, omdat de watertemperatuur officieel net te laag was voor ijswater: het water was 5,6 graden en alles onder de 5 graden is pas officieel ijswater.

Waarom zo streng voor mezelf?

En dit jaar wil ik wederom mee doen, maar nu voor de kilometer. Ik heb alleen ijskoud wedstrijdvrees.

Als ik me aanmeld, wordt het definitief. Ongeacht het feit dat ik al maanden aan het trainen ben voor de kilometer borstcrawl, wil mijn verstand de wedstrijd niet omarmen.

En waarom niet? Ik hoor je denken! Omdat ik zo intens competitief ben en ik van mezelf weet dat ik er minimaal 30 minuten over ga doen om te finishen en ik dat vooruitzicht heel eng vind.

Da’s toch ijskoud!

Zo lang ‘pieken’ in het koude water, kan ik dat mentaal wel aan? Fysiek naar alle waarschijnlijkheid wel, ik train immers. Maar een stemmetje in mijn hoofd roept keihard: ‘Nee joh, niet doen, veel te koud!’.

Tja, daar sta ik dus, ik bevind me in een spagaat met mezelf. Ik, als koudwaterexpert, heb twijfels, onzekerheden, angsten over koud water. Podium- en prestatieangst in één. 

Ik voel dat ik voor mezelf de lat erg hoog leg en uit mijn comfortzone ga. Waarom zwem ik niet gewoon weer de 200 meter? Waarom moet ik van mezelf meer? Het woord MOET heb ik toch uit mijn vocabulaire geschrapt? Ahhhhhh… waarom voel ik die buikpijn en die onzekerheid?

IK KAN HET… zeg het hardop, dan ga je het geloven

Ik zou Susan niet zijn als ik mezelf niet zou blijven uitdagen en ja, ik kan dit. Ik weet hoe het werkt, ik herhaal het zo vaak tegen anderen: zeg het hardop, dan ga je het geloven.

Ik, Susan, kan een kilometer in ijswater zwemmen zonder dat ik onderkoeld raak of de afstand niet kan uit zwemmen. Ik kan het, ik moet niks.

Ik mag mezelf aanmelden voor deze ijswedstrijd én ik mag mij hier onzeker over voelen. Ik ben geen Kyra Wynker of Fergil Hesterman. Nee, ik ben Susan, pretzwemmer van beroep en ijskoud een levensgenieter in koud water. De held, ik kan dit. 

En blijk ik het 28 december toch niet te kunnen? Dan is er geen man overboord. Dan probeer ik het 18 januari na het lezen van mijn blog gewoon weer. 

Lees ook mijn blog over minder moeten!

Voel je vrij om mijn blog in je eigen netwerk te delen!